Ένα κελάρι στο υπόγειο

Πλήρης γεύση στη μέση του υπογείου του σπιτιού Milton, το πλήρωμα This Old House βρήκε ένα αχρησιμοποίητο δωμάτιο γεμάτο ιστούς αράχνης και άδεια ράφια. Πάνω από 8 πόδια βάθος και 5 πόδια πλάτος, με μια θολωτή οροφή με βαρέλια να υποστηρίζει τη μαζική κεντρική καμινάδα του σπιτιού πάνω, ο χώρος είχε δυνατότητες. Coolταν δροσερό, σκοτεινό και συμπαγές - το τέλειο κλίμα για μια κάβα. Με αυτό κατά νου, το πλήρωμα άρχισε να εργάζεται μετατρέποντας μια ξεχασμένη αποθήκη σε μια ρουστίκ κάβα με ατμόσφαιρα.

Πριν το πλήρωμα αρχίσει να κατασκευάζει το κελάρι, έπρεπε πρώτα να απαλλάξει το υπόγειο από την επίμονη υγρασία. Εγκατέστησαν ένα σύστημα αγωγών για την απομάκρυνση του υγρού αέρα και την εισαγωγή φρέσκου, ξηρού αέρα και μια αντλία φρεατίων σε περίπτωση που το ήδη υψηλό επίπεδο του νερού. Για την καταπολέμηση της μελλοντικής υγρασίας, χρησιμοποίησαν υλικά εξωτερικής ποιότητας, όπως ξυλεία υπό πίεση, μονωτική σανίδα αφρού, γαλβανισμένο πηχάκι και ανθεκτικό στη σήψη κέδρο.

Η επόμενη εργασία ήταν η αντιμετώπιση του μοναδικού ελαττώματος του χαριτωμένου θαλάμου - μια ορθογώνια πόρτα που επισκίαζε τον θολωτό χώρο στο εσωτερικό. Η επιδιόρθωση? Μια τοξωτή είσοδος για να αντηχεί τις γραμμές του ταβανιού. Πρώτα, το πλήρωμα έριξε λίγο από το τούβλο που περιβάλλει την τρέχουσα πόρτα. Στη συνέχεια, τοποθέτησαν μια φόρμα από κόντρα πλακέ σε σχήμα θόλου του βαρελιού στο άνοιγμα και γέμισαν γύρω της με τούβλα και κονίαμα. Το κελάρι είχε τώρα μια χαριτωμένη αψίδα.

Μέσα στην αψίδα, το πλήρωμα έχτισε έναν τοίχο για να πλαισιώσει την πόρτα, αφήνοντας την καμπύλη άκρη των τούβλων ορατή. Ο νέος τοίχος ήταν μονωμένος με σανίδα πολυστερίνης, στεγανοποιημένος στις άκρες, καλυμμένος με πηχάκι γαλβανισμένου σύρματος βιδωμένο στα στηρίγματα και τελειωμένο με δύο στρώσεις γύψου. Ενώ ο γύψος στέγνωσε, επέστρεψαν στο κατάστημα για να φτιάξουν την πόρτα, μια πλάκα από άκαμπτη μόνωση 3/4 "στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο πάνελ κέδρου. Χτυπημένη από τον καιρό και τοποθετημένη σε ένα τοξωτό πλαίσιο, η πόρτα αντηχούσε στην καμπύλη της καμάρας και παρείχε μια κομψή, αεροστεγή είσοδο στο κελάρι. Ένα διπλό παράθυρο από σκληρυμένο γυαλί επέτρεψε στους ιδιοκτήτες να ρίξουν μια ματιά στη συλλογή που ωριμάζουν.

Ενώ η τοποθεσία στο υπόγειο του κελαριού του έδωσε μια αρχή, θα χρειαζόταν ακόμα μια ειδική μονάδα ψύξης για την προστασία της λεπτής χημείας των κρασιών. Το κρασί λατρεύει ένα σταθερό περιβάλλον: η ζεστασιά μπορεί να καταστρέψει τη γεύση και να επιταχύνει τη γήρανση και τα κυμαινόμενα επίπεδα υγρασίας μπορούν να κάνουν τους φελλούς να σκάνε. Η μονάδα ψύξης (παρόμοια με ένα κλιματιστικό), τοποθετημένη στην κάτω δεξιά γωνία του δωματίου, παρείχε το ιδανικό περιβάλλον για κρασί - θερμοκρασία μεταξύ 50 και 60 βαθμών Φαρενάιτ και επίπεδο υγρασίας μεταξύ 60 και 70 τοις εκατό. Τα κελάρια είναι συχνά μονωμένα και επενδεδυμένα με ξύλο από κόκκινο ξύλο ή κέδρο, αλλά αυτό το δωμάτιο έμεινε γυμνό για να αναδείξει τους τραχύς τοίχους από τούβλα και πέτρα. Εκτός από τους λαμπτήρες πυρακτώσεως, δύο λωρίδες μικροσκοπικών αλογόνων ευθυγραμμίστηκαν στο δωμάτιο όπου οι τοίχοι συναντούσαν την αψίδα, παρέχοντας δραματικό φωτισμό.

Τέλος, το κελάρι ήταν έτοιμο για τα κατά παραγγελία ράφια κέδρου. Σχεδόν επτά πόδια μήκος, ένα πόδι βάθος και τέσσερα πόδια ύψος, αγκάλιασαν το δεξί τοίχο και στηρίχτηκαν σε μια κέδρο πλατφόρμα γραμμένη και κομμένη για να ταιριάζει στο ανώμαλο πάτωμα. Τα ράφια διατηρούν τα μπουκάλια οριζόντια, τους φελλούς τους υγρούς και επιτρέπουν την καθίζηση τυχόν ιζημάτων. Ένα μικρό τραπέζι από κέδρο τοποθετήθηκε στο τέλος του δωματίου, έτοιμο για γευσιγνωσίες στο κελάρι. Σύντομα 216 μπουκάλια κρασί βρήκαν τον τόπο ανάπαυσής τους - ένα δροσερό, σκοτεινό κελάρι όπου μπορούσαν να γερνούν με χαριτωμένο τρόπο.