Er zijn altijd aanwijzingen over hoe een huis is geëvolueerd. Maar er zijn ook rode haring.
Vreemde elementen die iedereen in verwarring brachten, waren de drie uitstulpingen, een kleine dakkapel die niet past bij de stijl van het huis, en een verandering in de dakhelling waar een overhang aan de achterkant uitkragt.
De voorgevel van Bruce Leasure en Kim Whittemore's huis uit 1922 in Winchester, Massachusetts, het 2002 This Old House TV-project, was, op het eerste gezicht een studie in de symmetrie van de koloniale opwekking: de voordeur was gecentreerd en de ramen stonden in een rij, allemaal onder rechte kroonlijsten dakrand. Loop echter achterom en je ziet een mengelmoes van architecturale elementen. Er waren verschillende raamformaten, een vreemde dakkapel, drie deuropeningen op verschillende hoogten en een vreemde overhang aan de helft van het gebouw. "Het eerste waar Bruce en ik aan dachten, was dat de achterkant van het huis een reeks ongerijmde...
aanvullingen", aldus Kim. "We wilden weten wat er origineel aan het huis was en wat er in de loop der jaren was toegevoegd."
Een deel van de allure van een oud huis was het kennen van de geschiedenis, en het volgen van de veranderingen van een gebouw in de loop van de tijd kan de mystiek versterken. Onder verflagen, lagen gipsplaten en velden met kamerbrede vloerbedekking waren aanwijzingen voor het verleden van een huis. Met een beetje speurwerk, wat scherpe observatie en een reis naar de plaatselijke stadskantoren, kunt u een idee krijgen van hoe uw huis tot zijn huidige incarnatie is gekomen.
Het huis in Winchester zat vol met architecturale inconsistenties, waarvan TOH-hoofdaannemer Tom Silva dacht dat de plaats vaak was veranderd. "Huizen uit deze periode werden meestal gebouwd als een grote doos, met een plat zadeldak en misschien een kleine ell aan de achterkant", legde hij uit. Wat meteen zijn aandacht trok, was een verandering in de daklijn - de helft van de helling van het achterste dak werd ondieper over een eigenaardige 2-voet brede cantilever - die niet paste in de oorspronkelijke stijl. Andere eigenaardigheden waren een overdekte kelderingang links van de achterdeur en een afgesloten ruimte met ramen - een soort kamer naar nergens - aan de rechterkant. 'Ik was er zeker van dat we een antwoord zouden vinden als we rondkeken,' zei Tom.
Voor een huis gebouwd in de 20e eeuw kan het stadsarchief veel informatie opleveren. Kim volgde het papieren spoor van haar huis om erachter te komen wanneer de dingen waren veranderd, en verdiepte zich in belastingen, tellingen en aktes. Maar de bouwafdeling, die kopieën van vergunningen tot in de jaren 1920 bewaart, had er maar een paar voor renovaties. "Ik hoopte er een te vinden voor het toevoegen van die grappige kamer aan de achterkant of het veranderen van de dakhelling," zei ze, "maar ik heb niets gevonden."
De uitkraging bleek een latere toevoeging te zijn.
Dus begon Tom naar de structuur van het huis te kijken - zowel wat zichtbaar was als wat werd blootgelegd door de sloop die werd gedaan voor de renovatie. Bij het onderzoeken van de fundering controleerde hij op naden of veranderingen in materialen van gestort beton tot bijvoorbeeld betonblok. Maar het was duidelijk dat de fundering in één keer was gestort. "Destijds legden ze formulieren op met horizontale planken", legde hij uit. "Je kunt de indruk van de houtnerf volgen in het beton rondom het huis."
Toen hij naar de woonruimtes ging, zocht Tom naar veranderingen aan het lijstwerk en het freeswerk. "Soms vertelt zoiets subtiels als een deurscharnier veel", zei hij. "Misschien ziet u gestempelde stalen scharnieren op de ene deur en gegoten messing op de andere." Maar alle deuren waren consistent, ook die in de uitkraging.
Die functie ergerde Tom vooral. Zijn eerste gedachte was dat het werd toegevoegd voor meer ruimte naast de hoofdslaapkamer, als kinderkamer of misschien als kleedkamer. Zijn onderzoek bracht echter een verrassing aan het licht: in tegenstelling tot ieders vermoeden, is de cantilever origineel. De omlijsting en de ommanteling tussen het hoofdgebouw en de overstek waren aaneengesloten. Hetzelfde geldt voor de spanten. "De timmerlieden bouwden een eenvoudige truss om de langere spanten over de cantilever te ondersteunen, maar het werd allemaal door dezelfde bemanning gedaan toen de rest van het dak was ingelijst," zei hij. "Ik had het nooit geraden."
De "ruimte naar nergens" was niet zo eenvoudig te ontcijferen. De deuropening had een brede, schuine drempel - wat betekende dat het ooit een buitendeur was - en de muren waren opzij gezet. Toch was de kamer volledig afgesloten.
Pas toen de gevelbekleding naar beneden kwam, kreeg Tom antwoorden. Een deur naar de woonkamer was opgelapt, net als een klein vierkant raam naar de keuken. 'De deur geeft een doel aan de kamer,' zei Tom. "Het zou zijn gebruikt als een kleine zithoek naast de woonkamer - niet een ongewoon kenmerk van de koloniale opwekking - met een dak om de middagzon te blokkeren. En het raam zou wat licht in de achterhal werpen. Het is volkomen logisch."
Afgezien van deze kleine kamer, bleek het Winchester-huis grotendeels onveranderd te zijn met de manier waarop het was gebouwd, eigenaardigheden en zo. Toch waren Kim en Bruce blij te weten wat ze deden. "Hoewel we geen wereldschokkende veranderingen hebben gevonden, hebben we veel geleerd over de geschiedenis van het huis", zegt Kim. 'En als we het niet wisten,' zei Tom, 'hadden we het ons altijd afgevraagd.'
