De huisvestingsgoden glimlachten
Toen ik eind twintig was, had ik het geluk een appartement op een hoge verdieping te vinden, aan de rustige binnenplaats van een 1931 Hoogbouw in Greenwich Village, met portiers, veel licht en een huurgestabiliseerd prijskaartje van $ 600 per maand bereik. Natuurlijk, het was allemaal 450 vierkante voet, maar het was niet voor altijd... Rechtsaf? Wie wist toen dat de gemiddelde prijs voor een flat of co-op in New York de afgelopen tien jaar met meer dan 200 procent zou stijgen? En dus merk ik dat ik, begin veertig, nog steeds woon in wat mijn 'startersappartement' had moeten zijn. Hoe heb ik het overleefd in zulke kleine opgravingen? Door constant, oké, obsessief mijn ruimte opnieuw uitvinden.
Maar ik weet wat ik leuk vind
Jaren geleden interviewde ik juwelier Alain Boucheron in zijn herenhuis met uitzicht op het Meer van Genève, waarvan hij de renovatie overzag. "Ik weet zeker dat er wat fouten zijn", vertelde hij me. "Maar het is onze smaak. En als er fouten zijn, zijn het onze fouten." Ik heb geen formele opleiding gehad in ontwerp of timmerwerk - en sommigen zeggen misschien dat het te zien is - maar dat weerhoudt me er niet van om voorover in huis te duiken verbeterprojecten. Zoals veel doe-het-zelvers haal ik voldoening uit het met de hand maken van een woonruimte die, in positieve of negatieve zin, uniek is voor mij.
Verminderen, hergebruiken, recyclen
Een belangrijk deel van mijn proces omvat het persen van gerecyclede of gevonden voorwerpen in onverwachte dienst, zoals bij de salontafel die ik heb gebouwd van een mengelmoes van nieuw en oud: afgedankte planken en glazen tafelblad van de buren, overgebleven hout, hardware, papier, behangplaksel en polyurethaan, wijnrekkits en een CPU-dolly die ik op de straat. De brede maar niet diepe afmetingen zijn afgestemd op de ruimte en de structuur is functioneel, met opslagruimte voor boeken, mijn laptop en anderhalve koffer wijn. Bovendien rolt het geheel uit de weg wanneer het tijd is om de slaapbank voor de gasten te openen.
Op op en weg
In kleine ruimtes loont het om verticaal te denken. Jarenlang heb ik de 80 vierkante meter aan ononderbroken muur van mijn voorhal te weinig gebruikt uit angst om inbreuk te maken op de smalle vloer. Op een dag passeerde ik een tijdschriftenwinkel die failliet ging; de eigenaar was blij dat iemand de metalen planken gratis weghaalde. Ik heb een vloerondersteund rek van 10 voet bij 7½ voet bij 7 inch gemaakt met multiplex en mijn decoupeerzaag. Over de hele lengte van elke plank loopt gevlochten draad dat geleerd is opgehangen door een reeks L-beugels en de tijdschriften op hun plaats houdt.
Aan het werk
Een ander problematisch gebied was het hoekje op weg naar de badkamer, een postzegelruimte (minder dan 28 vierkante voet) gecompliceerd door verschoven deuropeningen aan weerszijden. Mijn oplossing was om een kamerhoge bureau-eenheid in de ononderbroken ruimte te plaatsen. Eerst verankerde ik zes 8-voet verticale 1-inch-by-2-inch noppen, die ik bedekte met bruine pegboard afgewerkt met polyurethaan op waterbasis, voor een gepolijste lederen look. Het bureaublad en zes planken die op bestelling zijn gesneden uit een stuk van 3/4-inch berkenmultiplex van meubelkwaliteit, zijn opgehangen aan metalen beugels die aan de onderliggende noppen zijn bevestigd. Door de structuur van de muren te laten drijven, liet ik het gewicht op de vloer rusten in plaats van het risico te lopen het oude pleisterwerk te beschadigen.
Rook en spiegels
Een ding dat ik niet in het kantoor kon passen, was mijn tweedehands archiefkast. De hoek bij de keuken paste bij de voetafdruk, maar ik moest de utilitaire buitenkant camoufleren. Uiteindelijk vond ik zijn kortere maat achtergelaten op straat, voegde me bij de twee met herstelplaten en zelftappende schroeven, schilderde de nieuwer om bij de oudere te passen, hing een half dozijn spiegels die op eBay waren gekocht, bevestigde een oude postbodekast en bedekte die met een planter. Hoewel het weliswaar vreemd is, heeft het eindproduct een architecturale kwaliteit die doet denken aan de gebouwen daarbuiten. Smalle planken aan de andere kant bieden verborgen opbergruimte voor vier raamschermen.
Privé plaats
Waarschijnlijk het meest irritante dilemma waarmee studiobewoners worden geconfronteerd, is het ontbreken van een slaapkamerdeur; er is gewoon iets ongemakkelijks aan het niet hebben van een speciale slaapruimte. Ik begon met het verkennen van opties voor het verdelen van kamers, wat culmineerde in de 24-voetige plank die om mijn bed wikkelt. Ongeveer een derde van de ingrijpende structuur is gemaakt van acht korte inklapbare boekenplanken, gestapeld in vier kolommen, die ik heb gekoppeld en aangevuld met op maat gemaakte rekken die zijn gebouwd om hun uiterlijk zo nauw mogelijk te repliceren als mogelijk. Langs de bovenkant verborgen touwlicht werpt een zachte uitstraling op het plafond.
Hoge ambities
Interieurontwerper Ronald Bricke vertelde me eens, toen we een huis van Frank Lloyd Wright bezochten dat hij had gerenoveerd, dat Wright vond dat slaapkamers niet meer dan grotten moesten zijn. Als dat waar is, zou Wright mijn slaapkamer op de vliering hebben gewaardeerd, die rust op een vrijstaand L-vormig platform dat wordt omsloten door, maar niet vastzit aan, de omringende plank. Een omhullende rij mat plexiglas transformeert de bovenste plank in een bed-lengte credenza en biedt privacy terwijl er toch natuurlijk licht binnenvalt. En de verwerking van antiek uit de boerderij van mijn ouders uit 1830 - inclusief overblijfselen van een antiek touwbed, evenals een kist met lades en spiegel uit de slaapkamersuite waar mijn betovergrootmoeder Mohney in de jaren 1880 "mee de huishouding inging" - waardoor het voelt alsof huis.
Geen monsters hier onder
De aanzet voor de slaapkamer op de vliering was echter meer praktisch dan esthetisch: gefrustreerd door jarenlang heen en weer schuiven onder mijn bed met zaklamp in de mond om opgeslagen spullen op te halen, ik heb de structuur ontworpen om anders verspilde opslag te maximaliseren potentieel. Het bleek een ontmoedigende taak, aangezien ik het hoofdplatform met bevestigde poten ondersteboven in situ bouwde en het vervolgens in mijn eentje op zijn plaats moest draaien. Maar na meer dan een week overdag werken en 's nachts op mijn slaapbank slapen, werd ik beloond met een opslagruimte van bijna 140 kubieke meter.
...en alles op zijn plaats
Ik heb overal en op elke mogelijke manier opslagruimte ingebouwd - zo veel dat ik altijd meer heb dan ik gebruik. Beide ladeblokken zijn gemaakt door onafgewerkte houten minikasten van Ikea te combineren. De piano-eenheid is bekroond met een plantenbak gemaakt van goedkoop hout, bekleed met wegwerpbare aluminium broodblikken en verlicht door verborgen fluorescerende lichten; de vrijstaande stereo-eenheid rust op met Teflon gecoate meubelonderzetters, voor gemakkelijke toegang tot de bedrading die erachter is verborgen, en is bedekt met gelakte pagina's uit mijn eerste naslagwerk, Webster's Encyclopedia of Dictionaries.
Kattenhuis op maat
Mijn dierbare overleden kat was de inspiratie voor dit nieuwste project. Ik walgde van zijn bed van schuim en polyester, dus besloot ik een alternatief te creëren voordat ik mijn volgende katachtige metgezellen mee naar huis nam. Ik verwijderde de plank, schetste het ontwerp op het oppervlak, gebruikte mijn boormachine en decoupeerzaag om de uitsparingen te maken, inzetpanelen van pegboard en mat plexiglas en hing de deur op met basisscharnieren. Binnenin biedt een centrale muur gemaakt van multiplex nu ondersteuning voor de tv. Vervolgens installeer ik 1-inch pads bedekt met stof die overblijft na het opnieuw bekleden van mijn schommelstoel. En als de katten weigeren hun duplex te gebruiken (of als ik tot bezinning kom om ze te krijgen), voeg ik gewoon nog twee pegboard-panelen toe en gebruik het voor opslag.
Crafty Tafel
Vermaken in een studio-appartement biedt een unieke reeks uitdagingen. Een onschatbare troef is een tafel die in vijf seconden plat kan verdubbelen. Dit is het eerste meubel dat ik kocht na mijn studie, een stevig, zij het prozaïsch werkpaard waarvan de afwerking in de loop der jaren een pak slaag kreeg. Om het een nieuw leven te geven, heb ik het gedemonteerd, geschuurd, de onderdelen in kraftpapier gewikkeld, de bovenkant verfraaid met handgesneden en geschilderde belettering en verspreide skeletbladeren van Paper Presentation over het interieur oppervlakte. Als er niets anders is, is het een gespreksonderwerp dat de aandacht van mijn kookkunsten afleidt.
Doe het allemaal uit
Voordat ik er introk, deed de huisbaas een gedeeltelijke keukenrenovatie, waarbij de oude gootsteen, het fornuis en de koelkast werden vervangen, maar de originele bovenkasten bleven staan. Het strippen ervan bleek de meest rommelige klus die ik ooit heb ondernomen, maar toen het klaar was, had ik naakte kasten die ik eindelijk volledig kon sluiten. Een enkele dunne laag Aluminium Rust-Oleum beschermt ze.
Wees cool
Met alle ramen aan één kant van het appartement, maakt het ontbreken van kruisventilatie een airconditioner een noodzaak. Maar door de unit in een woon-/eetkamerraam te plaatsen, werd het uitzicht op de skyline onderbroken, en toen ik voor het eerst weggestopt in het keukenraam eindigde ik met een 5 bij 8 meter inloopvriezer bevestigd aan een sauna. Mijn oplossing was om een luchttoevoersysteem te creëren dat gekoelde lucht het appartement in verplaatst. Gemaakt van een doorzichtige plastic luchtdeflector, siliconenkit en ongeveer 10 voet 4-inch PVC-rioolleidingen, het is niet mijn mooiste creatie, maar het doet wat ik nodig heb.
Adem makkelijk
Kookluchtjes kunnen snel doordringen in een studio. Ik had lang geklaagd dat mijn keukenkastje geen ruimte bood voor een afzuigkap, maar toen een verhaal dat ik schreef over de tuinen van chef-koks, zette me aan het denken buiten de gebaande paden, om zo te zeggen. Ik heb een kasventilator gekocht, die precies in het keukenraam boven mijn airconditioner past. Een stuk ¼-inch helder plexiglas vult de opening aan de linkerkant, en zowel deze als de ventilator worden op hun plaats gehouden met behulp van hardware die is bevestigd aan reeds bestaande gaten in het raamkozijn. Het enige echte nadeel is dat je het hele apparaat moet demonteren om het schoon te maken.
Aangename Privy
Fans komen ook in mijn badkamer zonder ramen - een grotere gericht op het bad om de hete, vochtige lucht in beweging te krijgen, en twee kleinere bovenaan de deur om het vocht af te voeren. De badkamer had zijn oorspronkelijke wastafel op voetstuk, medicijnkastje, douche-armaturen, zeshoekige mozaïekvloer en met metro betegelde muren behouden. Ik heb deze klassieke look geüpdatet met opbergers, aan een kabel opgehangen glazen planken, een glazen front kast, terrasverlichting en die ultieme badkamerluxe: kleine speakers aangesloten op de woonkamer stereo.
Van muur tot muur
Mijn vloeren waren gedeeltelijk opnieuw afgewerkt door de vorige bewoner, maar niet goed afgedicht. Dat feit, in combinatie met enkele van de meer ongelukkige gewoonten van mijn overleden kat, maakte een oplossing noodzakelijk die het hout zou beschermen zonder dat er ingrijpende reparaties nodig waren. Het antwoord kwam uit Zweden in de vorm van Bolon, een geweven vinylvloer. Tot nu toe heeft het zijn rekening waargemaakt: duurzaam (afgezien van een occasionele gerafelde streng langs de randen), relatief gemakkelijk schoon te maken en verrassend natuurlijk van uiterlijk voor een synthetisch product.
Een ander licht
Succesvol wonen in een kleine ruimte vereist het combineren van het praktische met het poëtische, en geen enkel ontwerpelement is poëtischer dan verlichting. Geïnspireerd door jeugdherinneringen aan de warme gloed van rijen luminaria langs besneeuwde looppaden, creëerde ik een collectie accentlampen gemaakt van stukjes plexiglas in verschillende vormen - buizen, kubussen, rechthoekige dozen, platte panelen - bedekt met gewoon bruin kraftpapier en verlicht met compact fluorescerend bollen. In overeenstemming met mijn esthetiek van het verminderen van hergebruiken en recyclen, heb ik de hier afgebeelde schans gemaakt met restjes van een stapel plexi van 4 inch bij 6 inch die ooit 80 zwart-wit ansichtkaarten beschermde die mijn badkamer bedekten muren.
Alles in de planning
Zoals elke doe-het-zelver weet, is durf de sleutel tot succes; je moet bereid zijn om het risico te lopen de boel helemaal te verknoeien. Maar dat betekent niet dat je er blind in gaat. Voordat ik een project aanpak dat buiten mijn expertise ligt, doe ik altijd mijn huiswerk, of het nu gaat om een zoektocht naar de TOH website, een telefoontje naar mijn ouders, of een praatje met mijn vertrouwde lokale ijzerhandel eigenaar, Artie of Artie's Hardware Mart aan de West 14th Street. Elke doe-het-zelver zou een Artie moeten vinden, iemand die weet waar hij het over heeft en het nooit te druk heeft om je te helpen je visie te vertalen naar de realiteit. Eenmaal gewapend met de informatie die ik nodig heb, schets ik het van tevoren tot in detail. We hebben het allemaal al eens eerder gehoord, maar het is de moeite waard om te herhalen: twee keer meten, één keer knippen.
Goede botten
Maar ik kan niet alle eer opeisen voor de leefbaarheid van mijn kleine ruimte. Veel daarvan gaat naar de architect van het gebouw, Rosario Candela, die in het begin van de 20e eeuw talloze wolkenkrabbers in Manhattan ontwierp. Candela's lange voorgang en vele hoekjes helpen om dat "boxy" gevoel te vermijden dat in zoveel studio's heerst; zijn vooroorlogse architectonische details voegen visueel belang toe; zijn bovengemiddelde plafonds zijn gerieflijker dan de standaard van twee meter hoog die gebruikelijk was in de tweede helft van de eeuw - en wanneer was de laatste keer dat je een moderne studio zag met vier kasten?
Wat ik deed
1. Op maat gemaakte kasten in de keuken om gaten in de plattegrond op te vullen en de functionaliteit te optimaliseren.
2. Veranderde wat vermoedelijk een ouderwetse kleedkamer was in een kantoor, waardoor deze ruimte modern, productief werd gebruikt.
3. Opbergruimte in elk beschikbaar hoekje om rommel te verminderen. Door ruimtes te creëren voor het organiseren van blootgestelde items, lijkt de rommel die er is, nou ja, minder rommelig.
4. De slaapkamer is gescheiden van de hoofdruimte om de privacy en het comfort te vergroten en het appartement groter te laten lijken.
5. Multifunctioneel meubilair gemaakt om het meeste uit de beperkte vierkante meters te halen.
In mijn dromen
Ik geef toe, al deze obsessief-compulsieve inspanningen hebben me er niet van weerhouden te fantaseren over het verwerven van meer ruimte - en kamers. Al jaren wordt mijn slaap geplaagd door één regelmatig terugkerende droom: daarin stuit ik op een verborgen deuropening die op wonderbaarlijke wijze leidt naar een voorheen onontdekte vleugel van mijn appartement, meestal met kathedraalplafonds, uitzicht op de oceaan of een andere variatie op het thema van grenzeloos ruimte. Misschien houden deze dromen pas op als ik verhuis, maar tot die tijd heb ik altijd mijn decoupeerzaag en mijn boormachine...