In een uitgebreide workshop aan de noordkust van Massachusetts, Alison Hardy - a.k.a. de Window Woman of New Engeland – en haar kleine team van geschoolde arbeiders restaureren minutieus tientallen verweerde, eeuwenoude sjerpen.
Toen Alison Hardy in 2003 haar raamherstelbedrijf begon, was het een eenmansshow vanuit haar garage. Kevin O'Connor was een van haar eerste klanten.
Hardy's taak: tientallen sierlijke maar onbruikbare ramen rehabiliteren, waaronder 20-over-2 dubbele ophangingen en enkele gebogen sjerpen, van de Queen Anne uit 1893 die Kevin - die nog niet was getikt om te hosten Dit oude huis— was aan het renoveren met zijn vrouw. "Alison is echt een ambachtsman", zegt hij vandaag over het meesterlijke werk dat ze deed. “Die ingewikkelde ramen gaven het huis zoveel charme. Het was een spectaculair moment om ze terug te zien gaan, volledig gerestaureerd en functioneel.'
Hardy vond haar roeping om te restaureren nadat zij en haar man eind jaren negentig een boerderij uit 1782 kochten. Na twee eeuwen slijtage waren de ramen tochtig en rotten ze op plekken; velen hadden sjerpkoorden gebroken of waren dicht geschilderd.
Haar bescheiden doel in eerste instantie: "Ik wilde gewoon de ramen open krijgen." Ze leende houtbewerkingsgereedschap van haar man, haalde gedetailleerde naslagwerken op zoals: Werkende Windows door Terence Meany en Oude en historische ramen repareren door de New York Landmarks Conservancy - dit was vele jaren vóór YouTube - en leerde zichzelf langzaam, gedurende een aantal maanden, om ze te repareren.
Tegenwoordig opereert ze vanuit een werkplaats van 5.000 vierkante meter in Amesbury, Massachusetts, waar ze elk jaar aan meer dan 1.500 ramen werkt. Ze heeft een dozijn teamleden opgeleid om te helpen, hun achtergronden zijn net zo gevarieerd als de ramen die ze weer tot leven wekken. Er is een voormalig opnametechnicus, een gezondheidsassistent en zelfs een privédetective, allemaal aangetrokken tot het werk "waar ze aan het eind van de dag de resultaten van hun werk zien", zegt Hardy.
Veel medewerkers van Hardy hebben zich in de loop der jaren ontwikkeld tot specialisten: Mary Salach is een ervaren glazenmaker, Dylan Runnion is Hardy's favoriete houtbewerker, en Elaine "Lainey" Kenney staat bekend om haar precisie met een penseel. Ze vertrouwen meestal op handgereedschap voor hun zorgvuldige werk; soms gaat het om het repareren van een beschadigde vleugel, maar veel komt neer op minder verheven taken. "Echt, echt, 90 procent van wat we doen is verfschrapen", zegt Hardy. Op dit moment is het team bezig met het herstellen van zo'n 50 originele vensters die uit het Dracut Center zijn verwijderd School, een schoolgebouw uit 1898 dat wordt verbouwd tot betaalbare woningen voor veteranen (zie kader, Rechtsaf).
Opvallende banen zoals deze helpen Hardy meer mensen te overtuigen dat oude vensters de moeite waard zijn om te bewaren. Wanneer huiseigenaren een raam openen om te zien dat de bodemrail rot is door tientallen jaren van verzameld regenwater, hebben ze de neiging om een verloren zaak te zien. Maar omdat antieke ramen meestal zijn gemaakt van dicht, oudgroeiend hout, zijn ze gebouwd om lang mee te gaan en zijn ze ontworpen om keer op keer te worden gedemonteerd en gerepareerd. En in combinatie met tochtstrippen en een stormraam, kan een hersteld raam met enkel glas bijna net zo energiezuinig zijn als een nieuw raam met dubbele beglazing, waardoor reparatie een meer kosteneffectieve keuze is.
Natuurlijk passen de originele ramen waarschijnlijk perfect bij elke historische structuur, zowel fysiek als architectonisch - moderne ramen kunnen hun elegante proporties en verfijnde muntin nooit volledig repliceren patronen. "Oude ramen zijn gewoon zo mooi", zegt Hardy, die zich nog steeds verbaast over het vakmanschap dat ze tonen. Eenmaal gerestaureerd, kunnen ramen die al een eeuw bestaan, nog 100 jaar meegaan, voegt ze eraan toe. "Je kunt geen nieuw venster vinden met dat soort garantie."
Stappen voor restauratie
Een stoombehandeling verzacht plamuur en maakt de hechting van de verf aan het hout los. Hier plaatst Hardy een raam in een geïsoleerde roestvrijstalen kast die maximaal twee vleugels tegelijk kan bevatten terwijl deze zich vult met hete stoom; het venster blijft maximaal een uur in de stoombox. De mechanica is al beoordeeld: beschadigde sjerpkoorden werden verwijderd en hardware werd opzij gezet om te worden schoongemaakt en gerepareerd. Ze worden ter plaatse vervangen wanneer het venster opnieuw wordt geïnstalleerd, zodat het soepel opent en sluit.
Het team van Hardy gebruikt verschillende tools om oude verflagen van ramen te verwijderen, waaronder schrapers, excenterschuurmachines en handstofzuigers met HEPA-filters. Maar ze gebruikt nooit chemische verfafbijtmiddelen: "Ze maken een puinhoop en kunnen het hout beschadigen", zegt ze.
Omdat oude ramen waarschijnlijk sporen van loodverf bevatten, draagt Hardy een op maat gemaakt gasmasker; de werkbanken van de winkel zijn bedekt met glasvezelroosters en uitgerust met downdraft-ventilatoren om stof en vuil door een voorfilter en een HEPA-filter te zuigen. Om hardnekkige verf te verwijderen, combineert ze een schraper met een infrarood heteluchtpistool dat is ontworpen om te werken bij een temperatuur die laag genoeg is zodat de loodverf niet verdampt.
Zodra een raam tot op het kale hout is, kunnen eventuele noodzakelijke reparaties worden uitgevoerd. Hier maakt houtbewerker Dylan Runnion een hollandse reparatie door een verrot gedeelte van de vleugel uit te snijden en te beitelen.
Runnion maten de patch die moet worden vastgezet met epoxy. Hardy zegt dat ze geluk had om hem te rekruteren. "Iemand vinden die graag houtwerk repareert, is zeldzaam", zegt ze. "Meestal willen ze nieuw bouwen in plaats van zich te bemoeien met het oude."
Het raam is klaar voor beglazing. Met de buitenkant naar boven gericht duwt Mary Salach een bed van stopverf in de sponning, waardoor het glas niet gaat rammelen.
Als het originele glas niet opnieuw kan worden gebruikt, wordt een vervangend stuk - soms getrokken uit Hardy's uitgebreide collectie geborgen ruiten - op maat gesneden. Salach bedt dan het glas precies in de stopverf. Ze zet het vast door kleine metalen beglazingspunten rond de ruit te plaatsen.
Salach duwt meer stopverf op zijn plaats tegen de sponning. Ze laat een plamuurmes schuin langs de sponning lopen om een schone, afgeschuinde rand te vormen, die ervoor zorgt dat water wegloopt van het hout. Het plamuurmes heeft een afgeronde rand die het glas niet bekrast.
De stopverf duurt meestal 2 tot 3 dagen om te drogen; dan is het raam gegrond en geschilderd door Lainey Kenney. Ze gebruikt geen spuitverf of plakband - alleen kwasten en precisie. Kenney schildert over de stopverf om het af te dichten, en alle behalve de buitenranden van de vleugel die tegen de raamstijlen glijden, krijgen verf. "Hierdoor kan vocht ontsnappen", legt Hardy uit. Weatherstripping wordt toegepast wanneer het venster ter plaatse is en klaar is om opnieuw te worden geïnstalleerd.
Adaptief hergebruik voor een schoolgebouw uit 1890
- Toen de bouw begon in de Centre School in Dracut, werden de ramen verwijderd voor restauratie door Window Woman uit New England. Alex Gagne
- Niet alle originele ramen van de school konden worden hersteld. Het ronde raam dat onder de puntgevel zat moest worden nagemaakt. Alex Gagne
- Hardy (links) en Lauren Marnik installeren een gerestaureerd dubbel opgehangen raam, verwisselen verrotte touwen voor sjerpkettingen, die meer gewicht kunnen dragen en minder onderhoud vergen. Alex Gagne
Generaties studenten woonden de Center School in Dracut, MA bij - sommige van hun namen zijn gegraveerd in de leien dakpannen, ongetwijfeld geëtst tijdens de vlaggenmastdienst, maar het gebouw uit 1898 heeft grotendeels leeg gestaan sinds de jaren 80. Nu bewaart een lokale non-profitorganisatie, Coalition for a Better Acre, het gebouw en zet het om in negen betaalbare woningen die bedoeld zijn voor veteranen - en Dit oude huis documenteert de transformatie als onderdeel van zijn 43e televisieseizoen.
Veel van de originele details van het gebouw zijn nog intact, waaronder de brede trappen van esdoorn en grenenhout en de vijftigtal ramen die door het team van Alison Hardy worden gerestaureerd. De meestal zes-over-twee dubbelhangende ramen waren in slechte staat: een groot deel van het glas was vervangen door plexiglas en de buitenkant bleef jarenlang ongeverfd.
Maar de grootste uitdaging was het ronde raam dat de top van de voorgevel accentueert. "Het was een puinhoop", zegt Hardy, in stukken gevonden op de zoldervloer; alleen het frame bleef over. Dylan Runnion bouwde een nieuw raam dat overeenkwam met het origineel, met een foto van een ander historisch gebouw van dezelfde architect als referentie. "Al onze projecten hebben verhalen", zegt Hardy. "Ik vind het leuk dat deze zowel het verleden als de toekomst van dit gebouw viert."
Raamvrouwen aan het werk
Na het glazuren van een raam bestuif Salach het glas met wijtingpoeder om eventuele lijnolieresten die de stopverf achterliet te verwijderen.
Rechts: Het is niet ongebruikelijk dat een oud raam wat gebarsten glas heeft, dus Hardy heeft een verzameling reserveruiten van bijna elke denkbare maat en vintage. Sommige huiseigenaren houden van het golvende uiterlijk van antiek glas, zegt ze, maar anderen niet.
Links: Op de zolder boven haar werkplaats, een 19e-eeuws gebouw dat mogelijk als paardenkoetsgarage is gebouwd, bewaart Hardy antieke sjerpen in gangbare maten. "Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik geen hamsteraar ben", grapt ze.
Links: Salach gebruikt een beglazingspuntdriver, die eruitziet als een nietpistool, om kleine metalen glazenierpunten in de rozijnen te installeren. Deze houden het glas op zijn plaats.
Rechts: Hardy verwijdert voorzichtig een ruit voordat hij de rest van de vleugel volledig schuurt. Na een rondje door de vaatwasser wordt het glas weer teruggeplaatst.
Na jarenlang in de textielindustrie te hebben gewerkt, is Hardy als geen ander bedreven in het matchen van kleuren. Ze bewaart een assortiment primers, verven en vlekken op planken in de verfstudio. Het kost vallen en opstaan om een product te vinden dat goed uithardt, zodat het venster niet blijft plakken; Het team van Hardy gebruikt een olie-primer en een olie- of latex-toplaag.
