Ten Old House współpracował z bostońskim Departamentem Infrastruktury Publicznej przy renowacji opuszczonego piętrowego autobusu, tworząc dom i dwa mieszkania na wynajem dla pierwszego kupującego dom.
Scena nie była pociągająca: niegdyś dumny trójpokładowiec stał pusty i powoli umierał na końcu ślepej uliczki. Tylne ganki odpadały, okna były nie do naprawienia, asfaltowa bocznica była okropna, a wnętrze śmierdziało kotami. Na szczęście jego perspektywy zaczęły się poprawiać, gdy TOH połączył siły z innowacyjnym programem rehabilitacji miejskiej w Bostonie i rozpoczęły się prace, aby przywrócić tę stuletnią konstrukcję z krawędzi.
Zanim Wydział Infrastruktury Publicznej miasta Bostonu ustanowił Program Rozwoju Mieszkaniowego, nieruchomości objęte przejęciem podatkowym jak nasze trzypoziomowe autobusy zostały przejęte przez miasto i sprzedane na aukcjach, co zachęcało do spekulacji i zniechęcało rozwój. Program, który wciąż obowiązuje, działa tak: opuszczone i przejęte domy i parcele są sprzedawane do kupujący po raz pierwszy i drobni kontrahenci, ludzie, którzy prawdopodobnie zostaną ze swoimi nowymi inwestycja. Po sprzedaży nieruchomości już za jednego dolara, departament pomaga właścicielowi w zorganizowaniu dotacje rządowe na pokrycie części kosztów rehabilitacji oraz pomoc w innych finansach i pożyczkach sprawy. Pomaga również w pozyskiwaniu wiarygodnych wykonawców i wyznacza kierownika na miejscu, aby zapewnić pomyślną rehabilitację.
„Od początku programu w 1987 roku wykonaliśmy ponad 150 domów”, mówi Tom Philbin z Departamentu Rozwoju Sąsiedztwa, jak obecnie nazywa się Departament Infrastruktury Publicznej. „Jesteśmy naprawdę dumni, że możemy odgrywać rolę w zapewnianiu „domów marzeń” ludziom, których inaczej nie byłoby na nie stać. Jednocześnie pomagamy w rewitalizacji miasta”.
Hazel Briceno była naszą właścicielką. Jako księgowa organizacji non-profit zajmującej się rozwojem społeczności, zakwalifikowała się do zakupu i przejęła swój dom 25 lipca 1990 roku. Jej wykonawcą był Abel Lopes, który pracował przy innych projektach PFD i wniósł do pracy ponad 20 lat doświadczenia. (Tom Silva, tuż przy ambitnym projekcie stodoły Concord, zrobił sobie przerwę od występu.) Amy Wrigley była kierownikiem projektu przydzielonym do tego zadania przez PFD.
Abel i jego załoga, wraz z załogą TOH, musieli zmierzyć się z napiętym budżetem w wysokości 126 000 dolarów na remont mieszkania Hazel na najwyższym piętrze i dwóch niższych lokali czynszowych. Wymieniliśmy skrzydło okienne, wyburzyliśmy i odbudowaliśmy tylne ganki, położyliśmy nowy dach, usunęliśmy asfaltową bocznicę i zastąpiliśmy ją łatwym w utrzymaniu winylem. Wewnątrz wymieniliśmy okablowanie i remont budynku, wypatroszyliśmy i wymieniliśmy trzy kuchnie i trzy łazienki, połataliśmy ściany i sufity, wypiaskowaliśmy i wykończyliśmy drewniane podłogi oraz wprowadziliśmy system bezpieczeństwa. Stanowe prawo dotyczące farb ołowiowych było w powijakach w 1990 r. i był to nasz pierwszy projekt, który dotyczył problemów zdrowotnych i łagodzących związanych z tą trującą substancją. Wreszcie chłopaki odrestaurowali frontowe wejście Hazel, od schodów, przez poręcze, przez ozdobne słupki, po dębowe drzwi wejściowe. Przedsięwzięcie oznaczało powrót do korzeni dla firmy TOH, która w 1979 roku przeprowadziła pierwszą renowację w sąsiednim Dorchester.
Sam przedmiotowy dom był zwycięzcą. Trzypiętrowe mieszkania (trzypiętrowe, trzyrodzinne) pozostają jedną z najbardziej udanych form mieszkaniowych, jakie kiedykolwiek zbudowano w Nowej Anglii i stałym elementem starszych dzielnic Bostonu. Piękno trzypiętrowego pojazdu tkwi w efektywności projektowania: oprócz ekonomicznego wykorzystania terenu, identyczne plany pięter ułożone jeden na drugim dzielą na trzy koszty piwnicy i dachu budowa. Często przednie i tylne ganki zapewniają przewiewny widok na okolicę. Na przełomie wieków dziesiątki tysięcy trzypiętrowych autobusów pojechało, by zamieszkać w domach dla rodzin robotniczych i nowo przybyłych imigrantów, którzy nadal zapewniają solidne, niedrogie mieszkania w okolicach Boston. Idealne dla właścicieli mieszkających w mieszkaniu, doskonałe dla wielopokoleniowych rodzin, trzypoziomowe pojazdy pomagają budować zwarte dzielnice i zapewniają spójną ulicę.
Niezapomniane wycieczki poboczne obejmowały:
- śledzenie procesu produkcji płyt kartonowo-gipsowych, od kopalni gipsu w Nowej Szkocji do zakładu w New Hampshire, gdzie każdego dnia produkowane są mile
- wizyta w fabryce w Gruzji, stolicy dywanów w rulonie w Ameryce
- wizyta w projekcie Habitat for Humanity w Charlotte w Północnej Karolinie
- Podróż Richarda Tretheweya do raju dla hydraulików, fabryki w Karolinie Północnej, w której produkowane są rury z PVC
- Niezapomniana wizyta Steve'a w Japonii, aby zobaczyć modułową obudowę budowaną w zautomatyzowanej fabryce i rozłożoną w kilka godzin.
Projekt Jamaica Plain był jednym z naszych ulubionych, pokazując innowacyjny sposób na walkę z problemem miejskim i ratowanie domu w tym procesie.
